Huh? Zwanger? Na 2 knappe meiden te hebben gekregen via ziekenhuistrajecten, een verrassing. Hoe fantastisch is dat?
Omdat het de 3e zwangerschap is weet ik precies wat ik wel en niet fijn vindt. Samen met de gynaecoloog in het ziekenhuis, hebben we een plan gemaakt hoe deze bevalling moest verlopen. Een beetje eerder dan gepland wordt ze d.m.v. een keizersnede gehaald. Dit verloopt precies volgens plan. Blij, opgelucht en super trots komen we weer terug op de kraamsuite. Ik voel me heel goed en we beginnen onze belronde: Stella is geboren!
Tijdens de belronde komt een verpleegkundige het e.e.a. controleren. Maar ondanks dat ik me heel goed voel blijkt het helemaal niet goed met mij te gaan. Toeters en bellen en ineens allemaal mensen op de kamer. Aii, dit ging niet zoals ik had bedacht. We hadden alles goed voorbereid maar dit hoorde er niet bij! Ik kan alleen maar huilen. Ik voel me hulpeloos, verdrietig, machteloos en ik heb pijn.
Eenmaal thuis genieten we van onze 3 meiden. De kraamweek verloopt prima, al voel ik me nog steeds niet zo fit. Ook met Stella gaat het niet zo goed. Ze blijft maar afvallen en drinkt erg slecht. Een check bij de huisarts wordt een opname in het ziekenhuis waar we een kleine week moeten verblijven. Stella en ik. Ik blijk erg ziek te zijn en Stella moet aankomen. Eerder mogen we niet naar huis. Wederom een domper. He bah, wanneer kan het genieten nou beginnen? De roze wolk is ver te zoeken. We sterken beide wat aan en mogen naar huis.
Thuis zijn is fijn. Maar Stella laat ons flink schrikken. Een verslikking/verstikkingsincident waarbij de ambu aan te pas moest komen. Onderzoek, weer ziekenhuis en kinderarts. Verborgen reflux blijkt de boosdoener. Een opeenstapeling van gebeurtenissen die ik liever niet gehad zou hebben.
Ik ben moe, ben snel geïrriteerd, huil veel en kan weinig prikkels hebben. Perfecte combi met 3 kinderen en een verlof dat op zijn einde loopt. Niet dus. Oké dit kan ik niet alleen. Ik heb hulp nodig. Mijn hoofd zit vol en alles is teveel. Via een vriendin hoor ik: ‘Bij Martine moet je zijn!’.
De drempel is enorm en toch neem ik de stap. Meteen een goede klik met Martine. Samen kijken naar wat de hulpvraag is, al is die vrij snel duidelijk. We maken een plan: wat heb ik nodig? De gesprekken zijn fijn. Martine hoort je echt en denkt mee. Ze relativeert waar nodig, erkent en heldert zaken op. Zo fijn! Er kwamen tranen maar daardoor ook ruimte en lucht.
De emdr zorgde ervoor dat de scherpe randjes van de gebeurtenissen verdwenen. Martine neemt je heel rustig mee en begeleidt het proces zeer prettig. Al was het natuurlijk best pittig zo nu en dan. Het afronden van de emdr sessies waren fijne momenten. Anders kunnen kijken dan daarvoor en een ander gevoel geven aan de nare momenten.
Ik heb me altijd heel welkom gevoeld bij Martine. Alhoewel ik soms opzag tegen de emdr sessies, ging ik er altijd met een fijn gevoel vandaan. Weer een stapje vooruit. Weer een beetje meer terug naar mezelf. Niet alleen mama. Maar ook weer Sharon.
